Melbourne

Eenmaal aangekomen op Southern Cross station kon ik meteen doorlopen naar het hostel dat ik voor de komende week geboekt heb. Ineens werd ik wel een beetje nerveus. Het was inmiddels al rond 22:00 uur. Wat als de receptie niet meer open is? Na een flink eind lopen met m'n zware backpack op m'n rug, (yep..absoluut nog steeds veel te veel spullen meegenomen. Will I ever learn?) kwam ik aan bij Bev&Mick's Backpackers. De 'receptie' bleek tevens ook de bar te zijn en na te zijn 'ingecheckt' werd mij vriendelijk gevraagd of ik me dan nu lam wilde zuipen met de rest van het hostel. Hoewel het natuurlijk uitermate verleidelijk was om in te gaan op dit verzoek, besloot deze party animal toch eerst maar eens haar kamer op te zoeken en haar tas een plek te geven. Al snel werd mij duidelijk waarom dit hostel zo goedkoop is. Het is namelijk oud en ranzig, maar dat lijkt niemand iets uit te maken zolang er voldoende alcohol is. Vooruit. Met lichte tegenzin, maar toch de behoefte om wat te socializen, (ik zou tenslotte een week blijven) besloot ik beneden in de bar een drankje te bestellen. Een glas witte wijn. Hoewel het me niet bijzonder goed smaakte dacht ik toch: nog 1 glas en dan ga ik naar bed. Maar terwijl ik in de rij stond om te bestellen begon ik me plotseling een beetje vreemd te voelen. Binnen een minuut werd ik totaal misselijk en draaierig. Ik dacht: Ik moet hier weg! Ik ga straks overgeven! Terwijl ik me een weg probeerde te banen uit de menigte raakte ik volledig gedesorrienteerd en had ik het gevoel alsof ik zo door mijn benen zou zakken. Dus terwijl ik in een hal liep waarvan ik geen idee had waar in het hostel die was liet ik me op de grond zakken. Hoofd tussen m'n knieen en diep in en uitademen. Zo freaky dit! Met nog hele weke en wankelige benen heb ik uiteindelijk de wc's kunnen vinden. Meteen m'n vinger in m'n keel gestoken en zoveel mogelijk water gedronken. Voor ik ging slapen het thuisfront voor alle zekerheid maar even op de hoogte gebracht en toen gaan slapen. Gelukkig voelde ik me alweer zo goed als normaal toen ik rond 03:00 uur wakker werd om te plassen en de volgende ochtend was ik helemaal oke. Er moet wel iets in m'n drankje gegooid zijn.

Donderdag 3 December een lekker relaxte dag gehad. Wat rondgelopen in the city. Even bij de bibliotheek gweest en vervolgens lekker naar de film. Eerst naar het laatste deel van The Hungergames (eindelijk!) en daarna naar In the Heart of the Sea. In een andere bioscoop, omdat deze veel goedkoper bleek te zijn. Ik blijf Melbourne echt een leuke en fijne stad vinden en hoewel ik nog wel een stadsplattegrond nodig heb, zijn er toch ook veel punten van herkenning. Hier vermaak ik me wel de komende tien dagen.

Via Couchsurfing kwam ik in contact met Vera uit Singapore. Vera was een daytrip aan het plannen voor the Great Ocean Road. Hoewel ik daar zo'n vijf jaar geleden ook ben geweest, is dat alweer zo'n tijd terug dat ik dat zeker nog wel een keer wil zien. Dus op vrijdagochtend vertrekken we met vijf man uit Melbourne. Ik zal de groep even voorstellen: Allereerst dus Vera uit Singapore. Vera is in Melbourne voor zo'n tien dagen en lijkt niet, maar dan ook echt absoluut NIETS op haar profielfoto. Al snel kom ik erachter waarom niet. Vera is dol op photoshoppen. Terwijl wij door prachtige landschappen rijden met fantastisch uitzicht over de oceaan, is Vera druk bezig om haar zojuist gemaakte selfies te bewerken op haar mobieltje. Dit terwijl de foto an sich al met veel preciesie gemaakt moest worden. Toen ik haar al 'selfiend' bezig zag op het strand bood ik aan een foto van haar te maken. Dat was goed, maar eerst nam ze nog een paar minuten (niet overdreven) om zelf met haar telefoon te kijken waar ik dan precies moest gaan staan en op welke hoogte ik de camera moest houden zodat haar schoenen (simpele sportieve gympies) er niet op zouden staan. Ik heb het maar niet nog een keer aangeboden... Nummer twee is Jesse uit, als ik het me goed herinner, Zweden. Jesse is de driver en heeft de auto gehuurd voor $150,-!?! ER zijn auto's te huur voor $40,-, maar goed, het is nog altijd goedkoper dan een tour. Jesse is the worst driver EVER!! Hij trapt zeg maar elke tien seconden op de rem, geeft weer wat gas en trapt weer op de rem. Ver-schrik-ke-lijk! Ik bood heel tactisch aan om ook een stuk te rijden, hij zal tenslotte wel moe zijn, maar nee hoor, Mr. Saint had het verhuurbedrijf gezegd dat hij de enige driver zou zijn. Zucht... Jesse is 29, doet zijn PHD in Christchurch, is vrij sociaal en chatty en heeft een relatie met het 19-jarige meisje (dat eruit ziet als 12)dat in de bijrijdersstoel zit van onze gehuurde auto. Jesse's vriendin, van wie ik de naam alweer vergeten ben, geeft een slap handje om zichzelf voor te stellen en praat in volledig onverstaanbare piepjes. Ze draagt een roze handtasje en lijkt geen greintje plezier te beleven aan deze daytrip. Of het leven in het algemeen. Passagier nummer vier is een kleine Italiaan die zijn PHD in Melbourne doet en besloot na anderhalf jaar eindelijk eens wat van de omgeving te zien. De kleine Italiaan lijkt vergeleken met de andere drie het leukst en hij heeft veel gereisd, lijkt easy-going en avontuurlijk. Met z'n vijfen gaan we op pad.

De eerste stop is bij een korte walk naar een waterval en ineens herken ik het! Dit is de plek waar ik de eerste foto heb genomen met Zoe, het Vlaamse meisje waarmee ik drie weken door Central Australia heb gereisd. Ook nu maak ik hier een groepsfoto. De tweede stop is bij een vuurtoren en hoewel het weer fantastisch is en hier al mooie uitzichten zijn, komt het echte hoogtepunt op de terugweg naar de main road. Wilde koala's in de bomen langs de weg. Heel veel! Zo vet! Eerst is het nog moeilijk om ze te spotten, maar als je eenmaal doorhebt op wat voor plekken in de boom ze graag zitten zi je de een na de ander. Vera, de kleine Italiaan en ik zijn super excited en kunnen er geen genoeg van krijgen. Jesse en zijn piepende vriendin met haar roze handtasje bleven (geloof het of niet) in de auto op ons wachten met de airco aan. Want ja...sandflies... REALLY?!?! 

Na een lunch op het strand, wederom zonder Jesse en vriendin, want stel je voor dat je vieze billen krijgt van het natte zand, reden we door naar bijna het einde van the Great Ocean Road voor de toeristische trekker: the Twelve Apostles. Basically twaalf rotsblokken in het water. Het schijnen ooit meer te zijn geweest, maar die zijn al in het water weggezakt. Wel zeker de moeite waard om te zien hoor. Toch wel een beetje mijn eerste stukje gevoel van weer echt op reis zijn. Met het water en de zon, fantastisch uitzicht, etc. 

De Gibson Steps waren helaas gesloten vanwege hoog water en verzakkingen. Toen we van het uitzicht stonden te genieten, vertelde een local echter dat de trappen prima begaanbaar waren. Dus hup! Beentje over het hekje en inderdaad, het was helemaal niet nat. Een prachtig strand en een geweldig uitzicht en een goeie foto later waren we klaar om weer naar huis te gaan. Al met al echt een heerlijke dag gehad met een interessante combi van mensen.

Het fijne van aan de andere kant van de wereld zijn is op sommige momenten het verschil in tijdzone. Bijvoorbeeld wanneer je twaalf uur extra hebt voor een Sinterklaas gedicht. Sinterklaas is een van mijn favoriete feestdagen van het jaar, dus een beetje balen dat ik niet mee kan doen met pakjesavond is het wel, maar voor de familie heb ik een gedicht geschreven om als opening van de avond voor te lezen. 

Zie de maan schijnt door de bomen
de pakjes staan klaar met lint erom
't heerlijk avondje is gekomen
met blije gezichten en spanning alom
Terwijl jullie zaten te stressen om surprise en dicht
spotte ik koala's in het wild
Hier is het nog tot 21:00 uur licht
en gemiddeld 30 graden (even voor jullie beeld)
5 December is hier geen bijzondere dag
dus geen gezeur om zwarte of gekleurde piet
Hier ligt de focus op eerste kerstdag
want Sinterklaas die kennen ze hier niet
Simon en Wieke doen dit jaar niet mee
maar Jiska is gelukkig wel weer van de partij
Met dit gedichtje van ver over zee
ben ik er toch een heel klein beetje bij
Dit jaar 4 families bij elkaar
Rasing, Duetz en Wilms keer twee
Hoe vroeg ook de lootjes, de leadline lijkt nooit haalbaar
toch doet iedereen steeds weer mee
Want al die creatieve knutsels en rijmelarij
maakt deze avond tot een fantastisch feest
Met lekkere hapjes en pepernoten erbij
kun je niet wachten tot jouw beurt is geweest
Lieve familie, maak het vooral lekker bont
hopelijk is iedereen blij met zijn of haar cadeau
geniet van deze gezellige pakjesavond
en: Blijven filmen Eelco!
Een dikke zoen van roodverbrande Piet

Andrew, een van mijn teamgenoten uit Chicago, woont in Melbourne. Ik had hem natuurlijk al gecontact en vanavond (5 december) zou hij ergens in een park Christmas carols zingen. Niet zoveel zin om alleen te gaan, dus de kleine Italiaan van de Great Ocean Road-trip meegevraagd. Nu is het zo dat je in Melbourne Google Maps niet voor het openbaar vervoer kunt gebruiken. Andrew had mij wel een adres doorgestuurd, maar ik had geen idee hoe daar te komen en hij was natuurlijk slecht bereikbaar, omdat hij zich waarschijnlijk aan het voorbereiden was op zijn optreden. De kleine Italiaan besloot veel te laat te komen en achteraf gezien hadden we beter een andere tram kunnen nemen die ons naast het park had afgezet in plaats van nog zo'n veertig minuten te moeten lopen... Maar, we hebben het uiteindelijk gehaald. En net toen ik aan kwam lopen was Andrew aan het zingen in z'n groene glitterjasje. Even hebben we in het gras gezeten, maar het duurde niet lang voordat het concert afgelopen was. Het was best een beetje gek om Andrew weer te zien. We zijn nooit de beste vrienden geweest, maar maakten beiden deel uit van een hechte groep in een onvergetelijk improvisatie avontuur. Samen namen we de tram (de goede) terug naar het centrum en de kleine Italiaan en ik konden rond 10 a 11 uur 's avonds eindelijk avondeten. Heerlijk Chinees gegeten en daarna afscheid genomen. 

Vervolgens een paar dagen rustig aan. Na een aantal weken in Daylesford toch best hard gewerkt te hebben is het best heel fijn om even in een grote stad te zijn en toe toe te geven aan mijn grote verslaving: naar de bioscoop gaan. Op maandag heb ik de film Truth en The Dressmaker gezien en op dinsdag Hotel Transylvania 2. Natuurlijk hoor je bij de film ook wat te snacken en dus zijn er aardig wat Snickerpods naar binnen gewerkt. Daarom nam ik mezelf voor om in Melbourne op z'n minst een keer naar de sportschool te gaan. Dus op naar Fitness First om te doen alsof ik geinteresseerd ben in een abonnement zodat ik een gratis dagpas kan krijgen. Met een groene smoothie achter de kiezen dacht ik een gratis Pilates les te kunnen volgen, maar blijkbaar had ik het verkeerd gezien online, want de enige les die ik vandaag zou kunnen volgen was een voor mij onbekend soort yoga. Ik kan me ook nu niet meer herinneren wat voor yoga het was, behalve dat het voelde als een uur in de hel. Ongelofelijk wat zwaar. Aan het einde van de les vraag ik mezelf af of ik ooit nog weer in staat zal zijn om kracht in mijn armen te voelen...

Om wat te socializen buiten het hostel om, besloot ik 's avonds naar een Couchsurf meet-up te gaan. Het is altijd even een klein beetje ongemakkelijk aan de start van zo'n avond, maar er zijn ook eigenlijk altijd sowieso een handje vol mensen waar het goed mee klikt. Dit keer heb ik een Frans koppel ontmoet, Nico en Marie, waar ik heel gezellig mee heb gekletst. Alsof zij samen een weerspiegeling waren van mij. Marie met een onverklaarbare onrust en drang om de wereld te zien. Nico met de behoefte aan vastigheid en zekerheid. De avond eindigde met een groepje andere mensen en de afspraak om nog dezelfde week naar een karaokebar te gaan.

Woensdagochtend 9 December was dan eindelijk het moment daar: Uitchecken uit Bec&Mick's en 'inchecken' bij Andrew, die een tof appartement bleek te hebben. Andrew nam me meteen mee op sleeptouw naar een voorstelling in het theater waar hij af en toe werkt en dus gratis kaartjes voor had. Leuk! Toen we in het theater aankwamen bleek de voorstelling alleen allang begonnen te zijn, omdat Andrew zich vergist had in de tijd. Jammer... Dan maar even ergens eee kop thee drinken. Terwijl we naar het centrum liepen vertelde Andrew me over de goeie eetspots en places to be, wat altijd handige informatie is. Andrew had nog een andere afspraak, maar we zouden elkaar later die dag meeten op Harold-night. Een Chicago-style improvisatie avond. Daar heb ik ook Mario en zijn vriendin Laura weer gezien voor het eerst sinds Chicago. Zodra ik dit soort theater weer zie, word ik gewoon meteen weer stapelverliefd en mis ik het zelf improviseren. De magie van iets dat ontstaat op het toneel is voor mij echt genieten om naar te kijken. Fijn fijn fijn! 

De volgende ochtend besloot ik een van Andrew's aangeraden eettentjes uit te proberen. Een tof klein, open cafe een soort van in het water. Ponyfish Island heet het. Ik bestelde een bagel met avocado en ik denk dat dit het moment is dat mijn liefde voor toast met mashed avocado is ontstaan. Het was Yum!

Weer lekker door de stad gewandeld en geshopt en aan het begin van de avond pizza gegeten bij Teatro. Het is altijd grappig om te merken hoe een bepaald soort restaurants niet gewend zijn aan single bezoekers, maar ook hier was het eten Yum!

's Avonds had ik afgesproken met wat gasten van de Couchsurf meet-up in (uiteraard) een karaoke bar. Toen we aankwamen was het echt mega leeg, maar al snel vulde de kroeg zich en hebben we een hele leuke avond gehad. Ik heb natuurlijk Adele gezongen met Someone like you. Net op de valreep overigens, want het was zo druk dat het bizar lang duurde voordat ik aan de beurt was en omdat ik geen sleutel had van Andrew's huis, wilde ik ook niet te laat aankloppen. 

Vrijdag 11 December. Misschien wel het hoogtepunt van mijn Melbourne trip. Een bezoek aan de National Gallery of Victoria. Daar was een expositie te zien van Andy Warhol en Ai Weiwei. De trekker was voor mij Andy Warhol, maar Ai Weiwei maakte het uiteindelijk tot een hoogtepunt. Wat een interessante man, kunstenaar, denker, activist, etc. Ik ben erg onder de indruk van zijn werk en vind zijn hele bestaan heel interessant. Tot sluitingstijd ben ik gebleven, maar ik had er graag nog een dag doorgebracht. Voor het avondeten een klein maar super lekker burgertentje opgezocht en dan is de dag ook alweer voorbij.

Een van de populairste shows in IO theatre in Chicago is de Improvised Shakespeare groep. De groep vraagt een titel voor hun stuk aan het publiek en op basis daarvan spelen ze een ongeveer anderhalf uur durende show geheel in Shakespeare stijl, inclusief rijm en alles. Andrew regiseert een groep in Melbourne die hetzelfde doen en omdat ik helaas geen show van hun zou kunnen zien, nodigde hij mij uit om een repetitie bij te wonen op zaterdag 12 December. Heel erg leuk om te zien. Een groep met een aantal zeer getalenteerde spelers en ook heel leuk om te zien hoe Andrew les geeft. 

The Improv Conspiracy, zoals de Chicago-stijl improvisatie theatergroep in Melbourne heet, is net deze week verhuist naar een eigen ruimte midden in het centrum. Helemaal in de impro-sfeer zijnde had ik wel zin in nog een avond genieten, dus na de repetitie heb ik een kaartje gekocht voor de avondshow. Ik moet zeggen, dit viel een beetje tegen. De acteurs moesten zich door de muziek die vlak voor iederen scene gespeeld werd laten inspireren, maar ik heb geen enkele connectie kunnen ontdekken en ze waren wij mat qua teamwerk, waar voor mij long form improvisatie toch om draait. Het zal ook wel wennen zijn om in een nieuwe ruimte te spelen. In ieder geval nog 1 nacht slapen en dan breekt mijn laatste dag alweer aan. Een half relaxte en half gehaaste dag. Andrew was alweer vroeg op pad, mnaar had de sleutel voor mij achtergelaten zodat ik nog in en uit zou kunnen. Al de hele week liep ik rond met een flyer van de Pancake Parlour, waarvan het water me nogal in de mond liep. Dus daar eindelijk ontbeten met American pancakes en chocolade ijs. Yum! Toen weer terug, tas inpakken, wat natuurlijk weer veel te lang duurde. Met m'n nog altijd veel te zware tas door het centrum zeulen om Andrew te meeten, afscheid te nemen en de sleutel terug te geven. Vervolgens zo zat zijn van de tas, dus toch maar naar het treinstation om m'n tas in een kluisje te stoppen. Tara en Nico, het Franse koppel van de Couchsurf meet-up ontmoeten in een kroegje voor een cider om daarna snel weer terug te gaan naar het station om m'n 8.17pm Skybus naar het vliegveld te halen.

Zo!
Het zit er weer op.
Australie althans.

Nieuw-Zeeland moet nog beginnen...