Nepal

Afscheid nemen SUCKS!!! Altijd! En na 15 maanden 'thuis' te zijn in Nieuw Zeeland is het tijd om mijn tas weer in te pakken en letterlijk verder te vliegen. Natuurlijk kan dat nooit té makkelijk gaan...

Dus op dinsdag 14 maart ging mijn wekker al om 06:00 uur, omdat ik nog een waslijst aan dingen te doen had op mijn laatste dag. Rond half 5 kwam Rosemarijn me ophalen om mij naar het vliegveld te brengen. Daar hadden we nog precies tijd voor een vlug sapje en toen was het echt tijd om afscheid te nemen. Wat hebben we een bijzondere tijd samen beleeft in het kleine Blenheim. Een paar tranen en door! Op naar Nepal!

De vlucht naar Auckland vertrekt zoals gepland en ook in Auckland zelf zijn er geen moeilijkheden. Ik heb een paar uur voor de volgende vlucht vertrekt dus ik schrijf de laatste ansichtkaarten, prop me nog één keer vol met Burger King en bel nog even met Simon. "Nou, tot straks dan hé!" Bizar! China Southern Airlines brengt mij van Auckland naar Ghang Zou, waar ik gratis wifi heb en fijn een dutje kan doen op de banken daar. Vervolgens verder naar eindbestemming Kathmandu. De airline is prima, maar zeker niets bijzonders. Als de prijs te gek is, is het het zeker waard, maar anders zou ik het niet perse aanraden. Op Kathmandu airport liep het allemaal mega gesmeerd. Niet eens een rij voor de visacontrole! Nietsvermoedend loop ik verder richting de bagage pick-up en daar is SIMON!! Yoepie! We hebben elkaar anderhalf jaar niet gezien, maar na een knuffel voelt het weer alsof we elkaar gisteren nog zagen. Simon waarschuwt me dat hij wel meer dan een uur op zijn bagage heeft moeten wachten. De stroom lag er namelijk steeds af en dus stopte de band, maar nog geen tien minuten later komt mijn backpack al voorbij rollen. Lucky!

Als we het airport uit komen lopen worden we meteen belaagd door Nepalezen die ons taxi's en hotels willen aanbieden. Simon begon heel stoer door ze meteen duidelijk te maken dat we al een hotel hadden geboekt en dat zij ons ook op zouden halen, maar toen een (op het oog) vriendelijke man maar bleef aandringen dat er echt absoluut zeker weten niemand van Hotel Pomelo House stond te wachten, sloeg de twijfel toch een beetje toe. Ik was tenslotte ietsjes later aangekomen, dus misscien hadden ze niet lang genoeg gewacht? Moesten we dan toch maar zelf een taxi regelen? En terwijl we dat zeker elkaar zeiden, kijk ik naar links en zie ik door het raam een A4 papier waar met koeienletters Simon Rasing opstaat. Wanneer we richting onze lift lopen waan ik me weer een beetje terug in India. Binnen 2 seconden staan er namelijk 4 of 5 Nepalezen om ons heen en niemand vertelt wat er gaat gebeuren of waar we op staan te wachten met z'n allen. Ik vind dat dus hilarisch en Simon en ik lachen ons meteen wat af. Maar schit, we hebben helemaal geen geld! Misschien moeten we eerst even wat pinnen, er is vast wel een atm hier op het vliegveld. Nee, nee, vertellen onze metgezellen ons. Pinnen kan wel ergens onderweg naar het hotel. Uiteindelijk worden we in een mini-autootje geduwd, wat later een beetje hét vervoersmiddel in kathmandu blijkt en wordt er door de overige mannen die om ons heen hingen van alle kanten met handjes door de ramen om fooi gevraagd. Ze hebben tenslotte wel ongevraagd voor ons onze tassen in het autootje getild, dat is toch zeker een paar Rupees waard zul je denken. Waar zij echter niet meer aan dachten is dat zij ons net hebben verteld dat het niet nodig was om te pinnen... Helaas pindakaas.

Het hotel ligt midden in Kathmandu in de wijk Thamel, wat een beetje dé toeristenwijk is. De kamer valt echt mega mee. Omdat we maar ongeveer 5 euro per nacht betalen had ik niet verwacht dat we twe prima bedden zouden hebben, met lekker dekens, een eigen (warme) douche en een westerse wc! Na ons een beetje gesetteld te hebben, (het blijft een wonder in wat voor tijdframe ik ergens een mega rotzooi kan maken) zijn we wat door Thamel gaan wandelen. Wat rondgekeken in shops om te zien wat er is, geld gepint en wat gegeten. Eenmaal terug in het hotel was ik wel klaar voor een kleine nanna-nap. na een lange vlucht en al die nieuwe indrukken en vooral ook veel lawaai in de stad is even liggen erg fijn. Simon ging naar beneden lekker lezen en ik zette mijn wekker op 18:00 uur. Eerst dacht ik dat ik niet echt in slaap kon vallen, omdat ik na een half uur nog steeds wakker was, maar toen een klein uurtje later mijn wekker afging was ik even totaal van de kaart. Het duurde echt even een momentje voor ik besefte dat ik maar heel even had geslapen en dat het nog steeds woensdag was.

Hoewel het toegestaan is om (maar) 1.15 liter wijn mee te nemen naar Nepal, heb ik toch geprobeerd om twee flessen mee te smokkelen. Met succes! Een Pinot Noir Omaka Valley 2015 van Saint Clair en een Blanc de Blanc Traditional Method van Huia om te kunnen proosten op ons nieuwe avontuur. Slim als ik ben had ik de bubbels in de koelkast laten leggen, voor we de buurt gingen verkennen. Ik had de Wineskin, een bescherming met bubbeltjes plastic, nog om de fles heen zitten, dus slim als ik ben... heb ik de verkeerde wijn laten koelen. Jammer joh! Gelukkig was het vrij koel in onze kamer, dus zijn we alsnog voor de bubbels gegaan. Nou en dat popte flink! De kurk vloog de lucht in en lande precies op Simon's schoot. (zie filmpje 'PROOST!!') Toch een prestatie, al zeg ik het zelf.

Daar zitten we dan. In Nepal. In Kathmandu. Buiten in de ondergaande zon aan de champagne. Dat is het leven! Toen het flesje leeg was, moesten we nog steeds avondeten. Het was al donker en richting 21:00 uur en we hadden natuurlijk geen idee toe hoe laat alles open zou zijn. Tijdens onze wandeling ahdden we al een paar leuke tentjes gespot en Simon blijkt Mr. Incredible te zijn als het op straten en richtingen onthouden aankomt. Uiteindelijk heerlijk gegeten bij één van die eerder gespotte tentjes. Omdat het helemaal leeg was checkte ik nog even of we echt niet te laten waren, maar nee hoor. Geen probleem! We werden op het terras aan een tafeltje gezet dat vanaf de straat goed te zien is en of het nu aan ons lag..maar er werden zowaar nog wat tafeltjes gevuld.

Simon ging meteen aan de curry en ik ging voor de Nepaleze uitvoering van een Mexicaanse dish. Allebei heel lekker met een fles Cabernet Sauvignon 2015 van El Chivo uit Chili erbij. Lekker kletsen, lekker drinken. De ober kwam al afrekenen. "Should we leave?" "No, no. No problem!" Uiteindelijk dronken we ons laatste glaasje wijn in het half donker, in een leeg restaurant, met alleen nog een oud mannetje op wacht. Welcome to Asia. Moe maar voldaan kropen we ons bedje in.

De volgende ochtend waren we beiden redelijk vroeg wakker. Niet perse omdat we nu zo ontzettend uitgeslapen waren, maar omdat de kamers hier alles behalve geluidsdicht zijn. Rond een uur of 6 in de ochtend beginnen eerst de kraaien afschuwelijk te krijsen, daarna beginnen de eerste auto's te toeteren en als klap op de vuurpijl begint er een enorm gehamer van de 'bouwvakkers' in het gebouw naast ons. Maar we zijn lekker blijven liggen. Een beetje dommelen, lekker lezen, super relaxed.

Rond een uur of 1 waren we beiden fris gedouched en klaar om eens ergens wat te eten. Simon had al iets in gedachten waar we en een soort attractie konden zien en wat konden eten. Hij nam me mee naar The Garden of Dreams. Een soort magische tuin midden in druk Kathmandu. Zeer populair onder de Nepaleze stelletjes vanwege alle romantische hoekjes met bankjes en de haast serene sfeer. Voor de 'kassa' waar je entree moet betalen, stond een meisje met een lichtelijk schapig vertoon in haar tas te graaien en de hele rij op te houden. Achter ons stond een man al wat ongeduldig te zijn en ik weet niet meer precies wat Simon zei, maar hij was even lekker op haar aan het tyfen. Je raakt in dit soort landen heel snel gewend aan dat mensen jouw taal niet spreken en je dus heerlijk alles wat je denkt hardop kunt zeggen. Maar natuurlijk staptte dit meisje nog geen twee minuten later op ons af en vroeg ze met een dik Vlaams accent of wij ook Nederlands spraken... lekker Simon!

In The Garden of Dreams heb je het Kaiser Cafe waar wij een lekker broodje en sapje besteld hebben. Terwijl we zaten te wachten op ons eten en een spelletje speelden, deed ik nog even een goeie imitatie van het Vlaamse meisje met haar fijne accent. Staat ze ineens een paar meter verderop het menu te bekijken! Lekker Wieke! 

Na de lunch lekker op het gras in de zon gerelaxed. Allebei een klein beetje balend dat we onze boeken niet mee hadden, want daarvoor is het wel echt de perfecte plek. Naast ons zat een papa met z'n jonge dochtertje Engels te oefenen door middel van plaatjes-kaartjes. Hij hield er steeds een omhoog, zij greep het vervolgens uit zijn hand, keer er eens naar en zei dan het woord. Heel aandoenlijk. Op de terugweg hebben we alvast flink wat thee ingekocht. Groene thee, ginger thee, massala thee, tulsi herbal thee, allemaal om mee de bergen in te nemen. In het hotel de tweede fles wijn geopend en lekker buiten gezeten. 's Avonds gegeten bij een restaurantje waar we al eerder zijn langs gelopen en dachten: Dat ziet er leuk uit! Met Nepali live muziek. Nou, een kleine 10 minuten na onze aankomst stopte 'de band' ermee en nog eens 5 minuten later begon het te regenen. Maar het eten was heerlijk. Palak Paneer en Chicken butter Masala met naan. Mijn darmpjes zijn nog niet helemaal gewend aan deze feestelijk maaltijden, dus hoewel ik nog niet vol aan de diarree ben, ben ik toch na elke avondmaaltijd blij dat ik eerst in het hotel naar de wc kan.

De volgende dag hebben we een drukke dag gepland. Anderhalve maand geleden kreeg ik het idee om vrijwilligerswerk te doen in Nepal, maar na mijn eerste google search kwam ik er al snel achter dat ze daar heel heel veel geld voor vragen. De volgende dag zat ik daar wat over te klagen tegen mijn collega tijdens de lunch en Brigid, mijn baas, had ons horen praten en vroeg of ik misschien een contact nodig had. Sure. Een vriendin van haar uit Australie zat op dit moment in Nepal en zij zou weer andere contacten daar hebben. Na Lynn uit Australie gemaild te hebben, kreeg ik het mailadres van Mark, een Amerikaanse principal op een basisschool in Kathmandu. Om een lang verhaal kort te houden: ik zou hem meeten op vrijdagochtend om half 11. Simon had het adres opgezocht en het zou ongeveer 33 minuten lopen zijn. Het was tof om weer door een heel ander stuk van Kathmandu te lopen. Vooral wanneer je uit het toeristische Thamel komt, ziet het er heel anders uit. Grotere gebouwen, bredere straten, etc. Toen we eenmaal in de buurt kwamen van waar de school ongeveer zou moeten zijn begonnen we te vragen naar de SAB school, maar niemand kende het. Vreemd. Om 10:40 uur toch Mark maar even gebeld en wat bleek: nog geen jaar geleden zijn er drie scholen in de buurt samen gekomen, vanwege de schade na de aardbeving, dus iedereen hier kent de Suryodaya school, maar SAB hebben ze nog nooit van gehoord. Toen we eenmaal naar Suryodaya vroegen was er meteen een mannetje dat ons de weg zou wijzen. Er waren nog even woorden met zijn vriend die zeker dacht te weten dat het juist precies de andere kant op zou zijn, maar daar wilde hij niets van horen. Wij moesten hem gewoon volgen. En ja hoor, na toch best weer een eindje terug in de richting waar we vandaan kwamen te lopen, (ik had allang m'n twijfels of hij wel wist waar we moesten zijn) wees hij naar links en zowaar, aan het eind van de straat vonden we de SAB school.

Mark had een drukke dag, dus we moesten nog even wachten, maar toen hij eenmaal ging zitten werd ook alles in gang gezet. Ik kreeg een introductie over de school, hun visie en toekomstplannen, wat achtergrond over de merching van de 3 scholen, etc. Daarna een rondleiding langs wat klassen. Ik schrok me het apelazarus toen ik een lokaal binnen kwam en de hele groep prompt opstond en keihard blérde: "Goodmorning misses. How are you?". Alle kinderen zijn blij en verrast om ons buitenlanders te zien en ratelen keurig hun ingestudeerde begroeting op. De school bestaat inmiddels uit 3 groepen. 1 gebouw heeft de primary school,  gebouw de secundary school en dan hebben ze meerdere kleine gebouwen met pre-primary. Het gebouw waar ik het meeste zal zijn is de primary school, dus het basisonderwijs, bestaande uit 13 lokalen. Voor de aardbeving waren dat er 35. Het uiteindelijk plan is 1 groot, hoog gebouw, waar alle onderdelen samen zijn. We praten over de opties voor mij om bij te dragen. Mark heeft met het bestuur overlegd en ze zouden heel graag willen dat ik vanaf de start van het nieuwe schooljaar dat op 24 april begint, dramalessen ga geven en een eindperfmance ga instuderen met de vierde of de vijfde klas. Verder staat alles, maar dan ook echt alles open. Ook de tijd die ik hieraan kan besteden met de kinderen is volledig aan mij. Nou, daar word ik wel enthousiast van! Een spannend, omdat ik zoiets nog nooit eerder heb gedaan, maar ook super leuk project. Als ik meer tijd op de school wil doorbrengen kan ik in de bibliotheek één op één moeilijk lerende kinderen helpen met Engels lezen en voorlezen op de pre-primary school. Man, wat heb ik hier zin in. Het lijkt echt een super plek en iedereen is meteen enthousiast over mij. Niet alleen omdat ik theater kom doen, maar vooral ook omdat ik ben aangedragen door Lynn, die zij als een soort godin behandelen vanwege alles wat zij doet en betekend, vooral ook op financieel gebied, voor de school. Na de rondleiding dachten Simon en ik er wel vandoor te kunnen, we hadden namelijk nog een andere afspraak kort erop gepland. Niets was echter minder waar, want we moesten natuurlijk nog aan veel meer mensen voorgesteld worden, waaronder de hoge pief van het bestuur die midden op het schoolplein een bespreking aan het voorbereiden was. Binnen no-time werden er nog drie stoelen gehaald en werd ons thee aangeboden. Gezien het uiterst onbeleefd is om dat af te wijzen, legden we ons er maar bij neer dat we hier nog wel een tijdje zouden zitten. De massala thee (ons eerste kopje) was heerlijk en de hoge pief hilarisch. Hij vertelde over al zijn reizen, sprak zelfs een beetje Duits en is toevallig DOL op theater. Hij haalde alles uit de kast om wat typetjes te laten zien. De dronkaard, een oude man en een plezier dat 'ie had! Er werden twee welkomst-sjaals gehaald die ons officieel werden omgedaan en daarna kwam de fotoshoot. Van alle kanten kwamen er mensen die toch ook echt op de foto moesten staan en er werden zeker drie verschillende camera's gebruikt. Als afsluiter riep de hoge pief: "Selfietime!" en haalde zijn eigen telefoon tevoorschijn. Nou, toen kon je me wegdragen.

Na een fantastische ochtend met een ontzettend warme en verwelkomende ontvangst namen we snel een taxi terug naar het hotel waar afspraak no. 2 al zat te wachten. Yam, een potentiele guide voor onze basecamp track, aangeraden door een kennis van Simon die zelf ook deze hike met Yam als guide gelopen heeft. Het is heel normaal om iemand eerst te ontmoeten, eens te praten over de plannen en mogelijkheden en tie zien of het klikt. We hadden eigenlijk gehoopt Yam al op de dag van aankomst of anders op z'n minst de volgende dag te kunnen ontmoeten, maar helaas was hij nog niet in Kathmandu. Om toch alvast wat informatie te kunnen vergaren hadden we in de tussentijd al even met Kamal, de hotel-guy, gepraat, die ons natuurlijk maar al te graag een trackingpackage wilde verkopen. Om toch ook een beetje onze horizon te verbreden zouden we dan later op de middag rond een uur of drie, één van zijn guides ontmoeten. Yam liet bij ons een ontzettend gevoel van twijfel achter. Het is best een oude man die vooral ook zeer gebrekkig Engels spreekt, als in: zo goed als niet, maar aan de andere kant heeft hij deze track al tientallen keren gelopen en lijkt het een aandoenlijk en vriendelijk figuur die deze job goed kan gebruiken. Daar bovenop is hij ons aangeraden en kon je toch wel een beetje merken dat hij dacht deze klus in the pocket te hebben. We hebben hem geprobeerd uit te leggen dat we later op de middag nog een andere guide zouden ontmoeten en hem dan zouden bellen met ons besluit. Maar hé, Nepal zou Azie niet zijn, als niet ineens zou blijken dat die andere guide toch morgen om 14:00 uur pas in Kathmandu kan zijn... Omdat we toch graag vandaag onze plannen rond willen maken voor ons, maar ook om Yam duidelijkheid te geven, besluiten we nog een andere guide van Kamal te ontmoeten. Een jonge gast met een wat meer Chinees uiterlijk die we King Boca mogen noemen. Oké, zijn Engels is inderdaad stukken beter, maar hij luistert niet eens naar wat wij graag willen en lijkt de hele track al uitgestippeld te hebben en we kunnen het ook zeker niet zonder porter doen zegt hij. Het voelde veel te commercieel en het was voor ons allebei een duidelijk nee. Maar ja, wat dan nu te doen? We hadden inmiddels Kamal groen licht gegeven om onze permits te gaan regelen, omdat dat kantoor op zaterdag dicht zou zijn en wij graag op zondagochtend wilden vertrekken. Toch nog maar een keer meeten met Yam om onze laatste vragen te stellen en te checken of het oké is om hem toch nog een dag te laten wachten op onze keuze zodat we die andere guide alsnog kunnen ontmoeten. Wederom teleurstelling alom, maar het was oké. Man, man, man, wat een gepraat de hele dag en uiteindelijk is er nog steeds niets geregeld. Als een speer nog even Kathmandu in, omdat ik echt nog een paar spullen nodig heb voor de hike. Mega dikke handschoenen, een thermosfles, extra veters, etc. We zijn erdoor heen gescheurd, maar goed geslaagd. We moesten zo snel, omdat Kamal ons had gevraagd om mee uit eten te gaan om 18:30. En verdorie, alweer regende het. Meestal betekent regen in de stad, sneeuw in de bergen en met met teveel sneeuw zouden wij bepaalde routes misschien niet kunnen lopen.

Kamal nam ons mee naar het restaurant van zijn 'broer'; Artmandu. Een enorme hippietent met een relaxte en gezellige sfeer. Zweverige toeristen en crazy Nepalese musicians die lekker aan het jammen waren met een super entertainende Nepali rapper erbij. Lekker aan het bier en de cider en Kamal bestelde friet en dumplings om te delen, wat echt véél lekkerder was dan onze egg fried rice en chicken curry met chapati. Even later vergezelde een Amerikaans meisje ons, die achter ons was gaan zitten. Kamal had haar blijkbaar al eerder ontmoet, omdat ze de afgelopen dagen vaker in ht cafe had gezeten. Kelly was een fijne aanvulling en we hebben super interessante gesprekken gehad. Over de politiek, verschillende culturen, passies, reisplannen, avonturen, etc. Ook Kamal leek Kelly wel interessant te vinden en out of the blue vroeg hij haar om haar last name. Waarop Kelly antwoordde: "Uhm...No Plan?, that's kind of my motto right now." Awkward! Ze twijfelde dan ook even toen Kamal haar meevroeg naar één of andere danstent en wij zeiden niet mee te gaan, omdat ik echt al onzettend aan het gapen was. Eenmaal terug in het hotel zag ik het laatste beetje van de Pinot Noir staan. "Ik dacht dat jij te moe was", zei Simon. Ja, dat was ik ook wel, maar één glaasje wijn gaat er altijd in. Dus wij weer naar beneden. Ik baalde stiekem wel een beetje, want ik had gehoopt gewoon nog weer even verder bij te kletsen met Simon, maar er zat al een vrouw aan tafel. Dan is het toch raar om niet even een praatje te maken. Wat waren Simon en ik achteraf blij dat we toch nog eventjes naar buiten zijn gegaan. Het heeft echt weer allemaal zo moeten zijn.

Linda, een Engelse dame ergens in de zestig uit Yorkshire, bleek namelijk ontzettend leuk te zijn! Na haar scheiding zij haar dochter tegen haar: "Mam, waarom ga je niet naar Nepal?". Ondanks dat Linda nog amper gereisd had, besloot ze er niet over na te denken en gewoon te gaan. Het hele verhaal over die eerste reiservaring is te lang om op te schrijven, maar er komen lijken voor de deur van haar eerste hotel in Delhi, Inda in voor. Inmiddels zijn haar bezoeken aan Nepal al niet meer op één hand te tellen en eind vorig jaar besloot ze haar dochter en kleinzoon mee te nemen. Om een lang verhaal kort te houden: wij zijn uitgenodigd om een Nepalese bruiloft bij te wonen in een dorpje in the middle of nowhere tussen haar dochter en de Nepali guide op één van hun hikes. O, en nog een klein detail: Linda heeft vandaag haar eerste (twee!!) tattoos laten zetten. Toen we een paar uur later in bed lagen moesten we echt even lachen. Wat een dag! Wat is er veel gebeurd!

Zaterdag begon weer heel relaxed. Lekker lang uitgeslapen, beetje facebooken.. Rond 13:00 uur even ergens lunchen zodat we om 14:00 uur terug zouden zijn voor onze afspraak met een guide. Maar 14:00 uur werd 15:00 uur en 15:00 uur werd 16:30 en 16:30 werd na zevenen. Dus Yam maar weer op de hoogte stellen, wiens zoon al een soort smeekbede naar de kennis van Simon had gestuurd die dat vervolgens weer aan ons liet weten. Of we hem toch niet alsjeblieft wilden aannemen. In de tussentijd maar even de was doen. Nou, bij deze heb ik geleerd: verwacht niet dat je was nog na 13:00 uur gedaan gaat worden, ook al zegt het bordje buiten van wel en kom al helemaal niet met je was aanzetten wanneer het regent. Lichtelijk wanhopig kwam ik bij de vierde of vijfde laundry plek aan. "Please sir, please!" Nee, niet mogelijk. Maar toen ik teneergeslagen, want ja dat was ik, wegliep, riep hij me na. Ik vertrok morgenvroeg? Ja, heel vroeg. Oke, hij zou even bellen. Hij kon niks beloven, maar ging het proberen. Toen hij ophing vroeg ik zenuwachtig: "Impossible?". "Possible!", zei hij met een brede glimlach. Een rip uit m'n lijf, maar ik kon het over drie uur ophalen. De guide was boven verwachting al iets eerder gearriveerd en rond 18:30 uur konden we hem eindelijk ontmoeten. Eén blik was genoeg. Hier hadden Simon en ik beiden een beel beter gevoel bij. Dat betekende dat alle cruciale punten nu rond waren en we de volgende ochtend om 09:00 uur zouden kunnen vliegen. Als een gek zijn we de laatste dingen gaan regelen. We moesten heel veel cash opnemen om de fee van de guide te betalen, de vliegtickets, het hotel van de afgelopen dagen, de permits én genoeg zakgeld voor ongeveer 20 dagen in de bergen. We mosten boodschappen doen. Snickers, nootjes, water, energybars, batterijen, wc-papier. We moesten de was natuurlijk weer ophalen en van ons laatste avondmaal genieten. Een mega grote pizza welteverstaan en een flesje wijn met een pakje sigaretten voor in het hotel, waar we nog even gezellig hebben gezeten met Linda, Kamal en een nieuwe Spaanse gast. Toen moesten we onze tassen nog pakken! Met een gezonde spanning voor het grote avontuur dat nu echt zou gaan beginnen, deden we iets na 2-en het licht uit tot een poging nog een paar uurtjes slaap te pakken...