*EBC* / deel 2

25 mei 2017 - Gorakshep, Nepal

Dag 6 / Ain’t no mountain high enough

Een populaire day-hike vanuit Dingboche wanneer mensen twee nachten blijven om te acclimatiseren is naar Nangkar Tshang, waar je schijnbaar een prachtig uitzicht hebt op wat omliggende bergen zoals Lhotse. Wij hadden op de kaart gezien dat die tot 5616 meter gaat, wat een mega klim is vanaf 4410 meter hoogte in Dingboche. Maar ’s ochtends zei Dhan Bhadour ineens iets over niet hoger dan 4800 meter. We begrepen niet precies waar hij het over had, maar dachten misschien kun je gewoon niet helemaal naar de top of is er nog een heuvel ervoor, het zal wel. We begonnen aan onze klim en dat was een beste. Zo eentje waar je beter niet te vaak naar beneden kunt kijken. Beetje bij beetje klommen we door, tot Simon ineens opmerkte dat er bijna niemand naar beneden kwam en toen we onder ons keken kwam er eigenlijk ook bijna niemand achter on aan. Wat bleek: de populaire day-hike is maar tot een bepaald punt wat zo rond de 4800 meter hoogte ligt. Wij wisten dat niet en omdat onze guide niks zei zijn we met z’n drieen vrolijk doorgeklommen tot de top. 5616 meter hoog. Dat is hoger dan Everest Basecamp! Het was het waard. Wat een ongelofelijk prachtig uitzicht. Compleet helder ook. Tien minuten later kwamen de wolken als een speer ingewaaid. Eerst dachten we nog geluk te hebben gehad dat het open was toen we aankwamen, maar vervolgens werd het eigenlijk nog magischer. Omdat de wolken zo snel bewegen wisselden de momenten van compleet witte mist zich af met prachtige bergtoppen die zich ineens weer lieten zien. Ik kan het niet beter beschrijven dan dit. Het was zo zo mooi. We hadden daar nog wel uren kunnen zitten. Letterlijk boven de wolken.

De terugweg was een absolute hel, maar eenmaal beneden bekijk je de foto’s en denk je alleen maar: Dat was het ZO waard!

Dag 7 / zonder dieptepunten geen hoogtepunten

Vandaag zouden we eigenlijk nog iets verder van het pad richting EBC vandaag lopen naar Chukhung, om daar nog een day-hike te doen naar Chhukhung Ri, een berg op 5550 meter hoogte.  Maar onze guide raadde het ons eigenlijk sterk af. Hij zei dat de hike naar Nangkar Tshang hoger was met veel betere views. Wel lag er verderop nog een meer, Imja Tsho, dat zeker de moeite waard was. We zouden zelfs in één dag op en neer kunnen. Dan zouden we nog een laatste nacht in Dingboche slapen en dat zou de lengte van de hike voor de volgende dag ook iets minder lang maken. Good idea! We besloten extra vroeg op te staan, zodat we ruim de tijd zouden hebben. Om 7:45 uur waren we onderweg. Van Dingboche naar Chhukhung is het iets meer dan 300 meter omhoog. Een paar flink steile stukken, maar overall goed te doen in 2.5 uur. In Chhukhung even lunchen en dan nog eens 300 meter omhoog naar het spectaculaire meer. In de lodge in Chhukhung worden we opgewacht door een hippie Amerikaan met een heel vervelend accent en zijn Latviaanse vriendin. Zij hadden zich de afgelopen dagen wat grieperig gevoeld en besloten een paar extra dagen rust te houden. Dit was inmiddels dag drie voor hen in Chhukhung en ook in deze lodge. Het werd al vrij snel duidelijk dat hij zich helemaal thuis voelde. Hier in de bergen is er een maaltijd waar veel hikers op leven; Dhal Bat. Eerst kwam er een monoloog van de hippie Amerikaan hoe fantastisch ze dat hier maken, vervolgens MOEST Simon hun zelfgemaakte spicy saus proberen die hij wel even ging halen en als klapper op de vuurpijl checkte hij of Simon misschien nog een extra portie van iets wilde. Goed bedoeld hoor, maar bij sommige mensen voelt het gewoon verkeerd.

Een grote hightlight van de dag: het jongetje dat in de lodge woont. Ik schat hem een jaar of drie en het is een echte artiest in de dop. Op de meest onverwachte momenten schoot hij ineens door de deur met de telefoon van zijn moeder waarop Nepali muziek speelde, om met een big smile een danssolo weg te geven. Wat een cutie en wat een entertainer. Simon wilde hem om zijn naam vragen, dus pakte zijn noteboekje erbij en vroeg: “Tim ro nahm ke ho?”. Omdat ik die zin ook alweer vergeten was herhaalde ik hem een paar keer hardop. Wat betekent dat? vroeg de hippie Amerikaan.

Toen hij even later uitgebreid aan het vertellen was over hoe vaak hij al wel niet in Nepal geweest was, maakt ik het grapje: goh, en dan weet je nog niet eens hoe je iemand z’n naam vraagt? Nou, dat schoot to-taal verkeerd. Je kon toch ook naar jezelf wijzen? Je naam zeggen en dan naar de ander wijzen? Dat was echt wel de minst belangrijke zin om te leren en vervolgens schudde hij meerdere woorden en zinnen uit z’n mouw om te bewijzen dat hij toch echt wel wat Nepali sprak. Ook toen we later op de middag terugkwamen voor een kopje thee, voor we het laatste stuk terug naar Dingboche zouden lopen, bleef hij maar met Nepali zinnen gooien met daarna een triomphantelijke blik naar mij. Bijzondere jongen.

Het tweede deel van Chhukhung naar het Imja Tsho meer was best een toffe hike. Zeker aan het begin waar we over de rug van wat lagere heuvels liepen. Op een gegeven moment rekt het zich dan toch wel weer heel erg uit en puf je weer die laatste bergheuvel over. Eenmaal aangekomen bij het meer waren we allebei even stil. Ligt verward misschien ook wel. IS DIT HET?! In het regenseizoen is het echt heel mooi en vol en blauw, verteld Dhan Bhadour. IS HET NU HET FUCKING REGENSEIZOEN?!!?

Bijna acht uur na vertrek komen we totaal kapot terug aan in onze lodge in Dingboche. Dat is zo’n beetje een Nijmeegse Vierdaagsedag, maar dan in de bergen. Ook zo’n beetje een Nijmeegse Vierdaagsedag omdat we totaal zinloos ergens heen zijn gelopen en weer terug zonder enig hoogtepunt. Als klapper op de vuurpijl heb ik ook nog eens het gevoel dat mijn lippen zijn verbrand...

Dag 8 / Hardlopers bin doodlopers

Terwijl ik langzaam wakker word van Simon zijn horloge wekkertje, realiseer ik me dat mijn lippen een beetje raar voelen. Vooral mijn onderlip voelt wat dik. Ik haal mijn spiegeltje van mijn toillettas erbij en zie dat mijn onderlip echt totaal zumba-lip opgezwollen is. Ook Simon die sowieso al wel een wat zwoelere onderlip heeft, lijkt er een extra spuitje in te hebben gehad. Zo dom, gisteren hebben we alleen vaseline gesmeerd, maar daar zit natuurlijk nul zonbescherming in. Nu moeten we dus op de blaren bijten...

Na twee full-on dagen begin ik me wat vermoeid te voelen. We willen vandaag tot Lobuche komen, maar ik merk dat ik nog niet helemaal zeker weet of dat wel gaat lukken. Na 2.25 uur lopen, een relatief makkelijke track, komen we aan in Dughla voor de lunch. Vanaf hier schijnt het echt moeilijke gedeelte te starten en ik voel gewoon aan alles dat ik niet verder wil. Niet vandaag. M’n benen zijn moe, m’n lijf is moe, maar vooral mentaal weet ik even echt niet waar ik het vandaan moet halen. Gelukkig is simon super supportive en vindt het prima om een middag rust te pakken. Dat is precies wat we hebben gedaan. Gerelaxed, spelletjes gespeeld, ik heb een stuk geschreven en Simon wat gelezen. ’s Middags hebben we onszelf getrakteerd op chocolade en appeltaart bij de thee. Zo werd vandaag zowaar nog een feest.

Dag 9 / Everest is calling

Dughla is de enige plaats tussen verschillende routes en is daarom wat duurder en ze hebben een wat ander menu. We hadden de vorige avond al ons ontbijt besteld en de goedkoopste optie was een set-breakfast met een pannekoek en siroop. Eerlijk is eerlijk, toen we beiden onze pannekoek voorgeschoteld kregen, liep het water ons toch wel in de mond. Alleen nog geen siroop. “Excuse me, could we have some syrup please?” “Honey, jam or peanutbutter?” “Uhm… syrup?” “No syrup! Honey, jam or peanutbutter.” Nou, doe dan maar honing. Misschien ook even je menu aanpassen…

We vertrekken om 7:45 uur. Lekker op tijd, want we hopen een flinke hike te maken vandaag. Tegelijkertijd hebben we ook tegen elkaar gezegd dat als het niet gaat het ook prima is om in Lobuche te blijven. Maar daar komen we al om 10:15 uur aan en we voelen ons nog harstikke prima, dus willen we na de lunch gewoon nog even door. Vlak voor Lobuche was een indrukwekkend gebied met allemaal memorials. Klimmers van Everest die het niet gehaald hebben of nooit zijn teruggekeerd, maar ook een aantal slachtoffers van de aardbeving in 2015. Er zijn als het ware allemaal huisjes en torentjes gebouwd met vlaggen eromheen, soms foto’s, soms plakaten. Het is als een soort begraafplaats, maar dan voor mensen die hier allemaal net als wij zijn geweest. Met de droom of misschien wel de drang om Everest te zien, te beklimmen. Om in de bergen te zijn. Een indrukwekkende en bijzondere plek.

Eigenlijk ging het tweede stuk ook best goed. Het was wel zwaar hoor en ik was ook echt wel heel blij toen we in Gorak Shep aankwamen na bijna 3.5 uur, maar waar ik gisteren even totaal geen motivatie meer had, was ik ON vandaag. We komen nu zo dichtbij. Onderweg hebben we de top van Everest ook weer kunnen zien voor de tweede keer. Het gebied is zo prachtig. Overal bergen met besneeuwde toppen. Soms verstopt en dan weer helder zichtbaar. Vandaag een flinke hike, maar dan morgen basecamp. Nou, dat stopt wel een beetje peper in je reet kan ik je vertellen. Het hotel in Gorak Shep is by far het drukste tot nu toe en natuurlijk is de eerste persoon die we zien zitten de hippie Amerikaan. Maar het is lekker warm en dat is op deze hoogte toch echt het allerbelangrijskte.

We hebben het steeds gehad over tweee nachten in Gorak Shep blijven. Morgenochtend kunnen we dan naar basecamp en de volgende ochtend beklimmen we dan een andere berg heel vroeg in de ochtend en gaan daarna door naar beneden. Tot ik me ineens afvraag waarom we eigenlijk niet beiden morgen zouden doen. Dan blijven we hier nog steeds twee nachten, maar dan hoeven we niet zo ontzettend vroeg op voor de lange tocht naar beneden. Simon vraagt zich ook af waarom we daar niet eerder opgekomen zijn en een nieuw plan is gemaakt. Omdat de pannekoek vanochtend zo lekker was, besluit ik hetzelfde te bestellen voor het avondeten, maar nu met pindakaas. Vaak hebben de lodges wel pindakaas op de kaart staan, maar blijken ze het dan toch niet te hebben. Hier zag ik al een pot staan, dus dacht: ik grijp m’n kans! O, dat eerste hapje. Wat kan pindakaas dan zaaalig zijn!

Omdat het blijkbaar heel druk is vandaag zijn wij voor de hoofdprijs in een kamer in het gebouw waar alles guides, klimmers en porters slapen geplaatst. Op zich geen probleem hoor, alleen is het allemaal nog net wat kouder en gehoriger. En lucky us, de hippie Amerikaan zit in de kamer naast ons en hoeft duidelijk niet zo vroeg op te staan als wij morgenochtend. Toch fijn dat we in slaap kunnen vallen met zijn stemgeluid op de achtergrond en de gedachte: Morgen is het zover!

Dag 10 / EBC-Day!

Om 3:30 gaat de wekker. Het is nog pikdonker, maar het wordt aangeraden om op de top van Kala Patthar de zonsopgang te zien. Dus maken we vanochtend de groepsfoto met flits en vertrekken we iets na vieren met onze hoofdlampjes op richting de berg. Wat een hel! Het is donker, het is steil, ik heb honger en het is super koud. We doen er uiteindelijk zo’n 2.5 uur over om op de top te komen, maar serieus, in mijn herinnering was het vier a vijf uur. Het uitzicht is prachtig. Onderweg was er al even een moment waar je vanuit het gitzwarte donker plotseling heel mysterieus wat bergen begint te zien terwijl het langzaamaan een klein beetje licht wordt. Nu zijn een aantal toppen precies belicht door de opkomende zon en is er een perfect helder uitzicht. Ik kan even alleen maar huilen. Voel me overwelmd door de zware hike omhoog, de honger, de vrieskou en de scherpe wind. Maar ook de hoogte en de schoonheid en deze hele trip. Beneden knuffelen Simon en ik elkaar. Het gaat allemaal zo ontzettend snel weer aan je voorbij. Heel even stil staan bij wat we allemaal doen en zien is wel belangrijk.

Eenmaal terug in het hotel ontbijten we wat en kunnen daarna nog even heerlijk een klein uurtje plat om ons vervolgens weer opnieuw klaar te maken voor het volgende hoogtepunt van de dag. Vanaf Gorak Shep is het nog twee uur lopen en vergeleken met vanochtend valt dit reuze(!!) mee. En dan, op dag tien in de bergen, om 12:15 uur arriveren we bij EVEREST BASE CAMP!!! Toch wel het grote doel van onze hele Nepal trip en nu zijn we er gewoon. Nu kunnen we alles doen wat we steeds hadden bedacht. Foto’s maken, natuurlijk veel foto’s maken. Ik heb een vlag en een soort poster meegekregen vanuit Nieuw Zeeland, dus vastknopen, omhoog houden en foto’s maken. Simon en ik hebben twee mini Nederlandse vlaggetjes in elkaar geknutseld van een strijkembleem en kleine sateprikkers uit een eerder opgegeten broodje, aan elkaar gemaakt met plakband. Dus omhoog houden, in de grond planten en foto’s maken. Sowieso nog meer fotos’ maken! Als afsluiter eten we allebei een Snickers. O man, daar hebben we de afgelopen tien dagen misschien nog wel het meeste naar uitgekeken en hij smaakt verdomde goed! Onze timing is perfect, want de lading toeristen begint er nu aan te komen en wij zijn klaar om te gaan. Het zit erop. Er kan een vinkje achter. Everest Basecamp: Check!

Terwijl we aan onze late lunch zitten balen we eigenlijk allebei een beetje. Sinds het toch wel erg slechte nieuws over Bouke Durk vijf dagen geleden schiet het elke dag wel even door m’n hoofd dat het zomaar al gebeurd zou kunnen zijn. Ik denk dan ook dat we ons beiden mentaal hadden voorbereid op dat we deze middag weer wifi zouden kunnen nemen om het thuisfront te kunnen contacten, maar het internet doet het momenteel niet. Bummer!

Twee Amerikaanse meiden, die we voor het eerst ontmoet hebben op onze laatste avond in Dingboche, vervolgens tegenkwamen tijdens de lunch in Lobuche en een paar uur geleden aan zagen komen bij basecamp komen nu hetzelfde hotel inlopen. Grappig, ze zijn maar met z’n tweeen, maar omdat ze een tour hebben geboekt waar eigenlijk meer mensen zouden zijn hebben ze een entourage van zo’n zeven Nepalesen bij zich die hun tassen dragen, eten koken, de weg wijzen, etc. Lekker Amerikaans. Zij gaan morgenochtend nog Kala Patthar beklimmen en starten dan aan hun weg terug naar Lukla.

Aan het begin van de avond komt één van de gasten van de lodge vragen of wij nog een wifikaart wilden kopen, want het doet het weer. Yes! Vol spanning lezen we alle berichten op de app van papa en mama met uiteindelijk goed nieuws. Allereerst hij leeft nog(!) en er is een behandelplan gemaakt. Natuurlijk weten we dat dit niet ineens betekent dat hij weer jaren vooruit kan, maar een chemo-behandeling geeft toch hoop op wat tijd. Echt een geruststelling voor ons. We bellen nog even met papa om ook te horen hoe het met de rest van de familie gaat. Het is heftig en verdrietig, maar Yente’s verjaardag, één van zijn dochters, is net geweest en dat was een feest en na een zwaar en kritiek weekend is iedereen naar omstandigheden positief of een soort van optimistisch gestemd nu er extra medicijnen zijn voorgeschreven en er een chemokuur gaat starten. Voor mij persoonlijk is dit gewoon echt zo’n ontzettende geruststelling. Het voelt bijna als een meevaller. Wij zullen zeker nog een week in de bergen zitten en nu kan ik het voor m’n gevoel de komende dagen iets meer loslaten. Wie weet kan Simon de steen die we voor hem hebben meegenomen vanaf basecamp nog wel zelf geven.

We slapen ’s avonds in een andere kamer. Ze hebben de wc van het gebouwtje waar wij sliepen namelijk op slot gedaan vanwege verstopping. Hoe een gat in de grond verstopt kan raken is mij nog steeds een groot raadsel, maar prima joh. Al onze spullen verhuist naar een kamertje in het centrale gebouw, komen ze vervolgens zeggen dat de verstopping is opgelost en we in de andere kamer kunnen blijven...

Dag 11 / Flying Dutchies

Vandaag was echt een overbruggingsdag. We zijn lekker laat en relaxed gestart (9:15 uur) en gaan kijken hoever we vandaag komen afhankelijk van onze energie. Na een vroege lunch in Lobuche, een potentiele overnachtingsplek, kunnen wij nog wel even door en al met al zijn we in vier uur van Gorak Shep naar Dzongla gelopen. Da’s een goed tempootje hoor.

De lodge in Dzongla was ook fijn. Het zag er allemaal super nieuw uit voor Nepal-standaard met brede bedden, opgemaakt met op het gezicht schoon beddengoed, met ook nog eens een fleurig motiefje. Alle ingredienten voor een goede nachtrust. Die hebben we ook nodig, want morgen wordt weer een beste!

2 Reacties

  1. Mama Gerdien.:
    25 mei 2017
    Heeerlijk verder lezen en meegenieten. Een beetje berg wel beklommen in Nieuw sealand, dus alleen maar meer respect voor het lopen in de echte bergen. The story continues....... Bizar dat wij toen nog dachten dat het beter ging met BD
  2. Papa René:
    25 mei 2017
    Heb net deel 1 en 2 van jouw reis gelezen. Het is goed dat je juist nu dit verhaal schrijft, want er is tijdens je klim hier zoveel gebeurd rondom Bouke Durk, dat veel van die fantastische verhalen verloren waren gegaan. Nu zijn ze heerlijk om te lezen en ik zie uit naar deel 3.